Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ο σταθμός

παράξενος. ώρες αυθόρμητος, ώρες σιωπηλός, ώρες ταξιδεμένος. τι κάνω εδώ; κουράστηκα να σκέφτομαι τον τρόπο της αναπνοής μου. δεν έχω σκέψη ν’ αντικρίσω. δεν έχω όραση να σκεφτώ. παράξενος, σκοτεινός...αυθόρμητος φωτεινός. τίποτα από τα δύο. απλά υπάρχω. εδώ που πρέπει. το εδώ που θέλω χάθηκε προ πολλού. οι συνδυασμοί δεν μετράν εδώ. όλα είναι υπολογίσιμα. κι όλα ξεχνιούνται νωρίς. κι ύστερα, τρομάζεις στη θέα της αλλοτρίωσης. πάμε. ο επόμενος σταθμός είναι σε λίγα λεπτά...κανείς δεν θα καταλάβει την απουσία μας.

Σχόλια

Ο χρήστης st3lla* είπε…
εδω θα πηγαινε κι εκείνη η θρυλική ηχογράφηση....αιώνιος σταθμός.
ανθρωποι ταξιδιώτες και άνθρωποι ποι ριζώναν σ' έναν τόπο....
Καλύτερα ταξιδιώτης παντως.
Ο χρήστης Sotiris R. είπε…
όντως ταιριάζει απόλυτα ο "αιώνιος σταθμός"..:)

θα συμφωνήσω κι εγώ..ταξιδιώτης και πάλι ταξιδιώτης!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

αφηρημένος λόγος

θολή σιωπή . το βλέμμα αφηρημένο . αντάμωμα ξένο σε ουρανό γαλανό . υγρό στοιχείο . στάσιμο χρόνια . φιγούρες ενώνει, σκορπά το σφυγμό . ατέλειωτες ώρες . σε λίγα λεπτά . μετρούνε οι μέρες, τα μάτια σκυφτά . όραση λαβωμένη και η ακοή φυλακή . στο άγγιγμα αρνούνται να δώσουν πνοή . άλμα στο χρόνο . τόποι αλλοτινοί . οι θύμησες νότες ηχούν μια στιγμή ...

μονόλογος

γεννιέσαι δειλός και μόνος. ζεις ρομαντικά την μοναξιά σου και συνηθίζεις να μετριάζεις τον αυθορμητισμό σου με μουδιασμένες κινήσεις, λέξεις, φωνές. τώρα τέλος.

ο κήπος

που να μιλήσεις μικρέ μου κήπε; ποιους να αγγίζεις άδειε ουρανέ; ονειρεμένες Κυριακές μας ανταμώνουν και μας χωρίζουν βιαστικές αναπνοές. ούτε γελάς, ούτε πονάς. μόνο στα βήματα σιωπάς και περιμένεις την επόμενη στροφή για να ρωτήσεις. δεν απαντάς, μόνο κοιτάς, αληθινές ματιές για ν’ αντικρίσεις. χρόνοι στο χθες, μαύρες σκιές, άμισθες ώρες σου δωρίσαν τη γαλήνη. τώρα γυρνάς, μόνο κοιτάς και νοσταλγείς την ώρα να τη ζήσεις. αναριγάς, δρόμοι νερά, φύλλα φτερά, δέντρα σα σκιάχτρα, μια πόλη έχουν μεθύσει. μάσκες φορούν, δεν είν’ εχθροί, από ντροπή μη και τυχόν τ’ αναγνωρίσεις. τώρα τους βλέπω καθαρά και προς τη δύση. είναι ορθάνοιχτες καρδιές δεν έχουν κλείσει. υπομονή, ανθίζει η γη, ανθίζεις κήπε μου μικρέ για να γεμίσεις, του ουρανού, του στεναγμού και της ανείπωτης χαράς την άδεια ρήση.