τι παράξενα που έμαθες να κλαις; το δέρμα σου στεγνό, θαρρείς δε κύλισε επάνω του το δάκρυ. τα χείλι σου νομίζω πως γελούνε. κάτι δειλιάζει να φανεί, ψυχή βρεγμένη. λόγια ποτάμια και μια θάλασσα που ξύπνησε με θύελλες στα σπλάχνα. πρόσωπα αγνά, δέκα οι στιγμές, λόγια αγκαλιά. περίπατο στο χρόνο. ο κόσμος θεατής, εμείς κάτι δειλοί κομπάρσοι και οι φόβοι μας σε ρόλο ενός μοναχικού ποιητή. τι να έχει το μετά; τι περιμένει; στου νου μου το κατώφλι ακροβατεί μια σκέψη. μια ελπίδα. ένα παιδί που ψιθυρίζει ένα θα. ψευδά ψελλίζει και κοιτά, του δρόμου τα αυλάκια, απορημένα. ακούω με τα χέρια, κοιτάζω τη φωνή. σ’ ένα γαλάζιο ουρανό θα αφήσω τη σιωπή μου .
..μία χούφτα σκέψεις, εικόνες, στιγμές..