οδοιπορικα

σκηνικό βροχής. στέκω σα φάντασμα αρχέγονο, εποχής μεσαιωνικής. δίπλα μου η μεγάλη ξύλινη πόρτα. σκασμένη από τα χρόνια. η επικάλυψη σαν τσιγαρόχαρτο, σκουριασμένη. ένα στεφάνι κουκουνάρια, μια καμπάνα βαμμένη λευκή, φωτισμένη. φτιασίδια, στολίδια, είδωλα, τριγύρω. δροσερά τα χέρια μου, κουρνιάζουν στο μπράτσο της ομπρέλας. μιας ολόμαυρης, διπλής. ικανή να φιλοξενήσει αόρατους επισκέπτες, αέναους εραστές. ένας νέος με την μαύρη ομπρελά του περπατά στη βροχή. τι τους νοιάζει; μοναξιά. λίγες δρασκελιές ένα ταξίδι. θα ανέβω στο σύννεφο κι απόψε, να ταξιδέψω. η στάση μου πάντα μακριά. μετράω ως το εννιά. και μόνος πλέον ο ναύτης μου δείχνει τη σκάλα. δίχως βαλίτσες, δίχως φτερά. μόνο οι θύμησες για συντροφιά. είναι αργά. φτάσε ως το τέλος. φτάνει πια. επιστροφή. δρόμος τραχύς. κάπου αλλού. μια προσευχή. και η απάντηση ακόμα αργεί...