οδοιπορικα

"Ό,τι αληθινό αξιωθήκαμε να μας ακουμπήσει με τη χάρη του και γνήσια μας συγκίνησε κάποτε μας συγκινεί για πάντα....Κι αν λέγετε πως μια μουσική από τις παύσεις και τις σιωπές της ακούγεται, έτσι και μια ζωγραφιά, η ζωγραφιά του επίγειου ταξιδιού μας, από τις σκιές της φωτίζεται." - Μ. Βαμβουνάκη "Το Φάντασμα της αξόδευτης αγάπης"

Κινήσεις κυνικού εγωισμού. Εμείς εδώ, εσύ μόνος. - Θέλει ταλέντο τελικά να βρίσκεις ανθρώπους. - Κάποιες στιγμές η κιθάρα μου μοιάζει με δήμιο. Δεμένη ψυχή . Λεπίδες χορδές περιμένουν να πέσει το σήμα. Κάποιοι πιο πέρα, ανάσες δεσμεύουν να λεν πως υπάρχουν. Αρέσκονται να νιώθουν πως σε προστάζουν. Μετράω. Αρχίζω απ’ το ένα. Η μέρα χαράζει. Το αύριο είναι εδώ. Το πάλι ζυγώνει, είναι φόβος. Μια μάσκα! Αυτή θα με σώσει. Τα δάκρυα να κρύψει, πλημμύρες σαν ορίζουν εντός μου. Μα πάλι στο τέλος συνήθεια στοιχειωμένη η φράση «αντίο! τα λέμε…»... γιατί όμως;

γεννιέσαι δειλός και μόνος. ζεις ρομαντικά την μοναξιά σου και συνηθίζεις να μετριάζεις τον αυθορμητισμό σου με μουδιασμένες κινήσεις, λέξεις, φωνές. τώρα τέλος.