άλυτη βάρκα, κύμα του χρόνου, φίλοι χαμένοι, σημαδεμένοι, οι δρόμοι στεγνοί. πόσο θα ήθελα να είχα προλάβει, το τελευταίο χορό. πριν η νύχτα τελειώσει, για πάντα να έκλεινα σ’ ένα λόγο δειλό. θυμάσαι; πάντα θυμάμαι κι ο νους μου βαλτώνει ξανά. η θάλασσα μόνη κι εμείς μελωδικοί ακροβάτες πιστοί. με κιθάρες μουντές και αλώβητους στίχους που κρατούνε τις ίδιες για πάντα στιγμές. είναι στο χθες. όχι πως θέλω να μένω εδώ, μα είναι οι δρόμοι που καταλήγουνε πάντα στον ίδιο σκοπό. ρομαντικός; όχι δειλός. δωσ’ μου μια σχεδία , να σεργιανήσω μονάχος, του ορίζοντα το πάθος που φτάνει ως την άλλη μεριά. κι ύστερα πες μου ιστορίες για ναύτες που χάραζαν ρότες στα πέλαγα για μιαν αγάπη παλιά. αφημένη σε κάποιου ταξίδι μια σαλεμένη γωνιά. κι αν τελικά δε σαλπάρω ποτέ, για μια στιγμή, χάρισε μου το βλέμμα σα να επέστρεφα κι εγώ από προορισμό μακρινό.
..μία χούφτα σκέψεις, εικόνες, στιγμές..