οδοιπορικα

φθινόπωρο. πόσο μου αρέσει αυτή η εποχή. βροχερό νυχτερινό τοπίο, η κούραση κουρνιάζει μέσα μου, ο ήχος του νερού αγαπημένος απόηχος ονείρων. ξεχωριστές μουσικές συντροφιά με κουβέντες ήσυχες, αγνές. λίγο πιο πέρα μια πόρτα, άγνωστης διαδρομής, κλειδωμένη. δεν έχω το κλειδί. ίσως δεν θα το έχω ποτέ. άγνωστο. χαίρομαι που κάθομαι στη θέση αυτή, του ανέμελου θεατή . θέλω να πάω σινεμά και έξω να βρέχει. το θέλω πολύ. να μετράω τα βήματα μου στα νερά του πεζοδρομίου, να κοιτάω τις φωτεινές βιτρίνες βιβλιοπωλείων, να χαζεύω τους βιαστικούς περαστικούς, να σέρνω τα πόδια μου στο δρόμο, να ονειρεύομαι τραγούδια, να μιλάω σιγανά στον εαυτό μου, να χαμογελώ, να περιμένω με θρησκευτική ευλάβεια το πράσινο φανάρι των πεζών, να περνάω μόνο από τις γραμμές των διαβάσεων, να καθήσω σ’ ένα ζεστό  μαγαζί, να παραγγείλω ένα διπλό ελληνικό καφέ, να φωτογραφίσω με λέξεις τις στιγμές. σ’ ευχαριστώ!

δικαιώθηκαν οι άλλοι. μας λογάριασαν μικρούς. δεν μας δίνει σημασία ούτε η βροχή. ξέχασες την ανάσα της σελήνης. θόλωσε στο βλέμμα σου το σ’ αγαπώ. στέγνωσε το φιλί στα όνειρα σου. πάντοτε θα νοσταλγείς αυτό για το οποίο δεν τόλμησε να αρθρώσεις μιλιά . που είναι εκείνες οι νύχτες; πότε θα κεράσουμε νότες στο γιαλό; οι φωνές μας μουδιασμένες προβάλουν δειλές. μη με κοιτάς, δεν έχω τι να πω. μη μου μιλάς, τη γλώσσα μου δεν έμαθα να λύνω. πρόσφυγας εγώ, ντόπια η σιωπή, με καλοδέχτηκε και λέω να τη τιμήσω...

αγαπάω την άνοιξη. όμως κι αυτή η απουσία της είναι μοναδικά λυτρωτική. έτσι που  κρύβετε μας αφήνει να χαρούμε το μαύρο κι όλες τις αποχρώσεις του γκρι. αγαπούσα από μικρός το φως, σ’ αυτές του τις συχνότητες. εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, άσπρο - μαύρο. θα οφείλετε κι αυτή η δυσλειτουργία στα μάτια. όπως και να χει, είτε με γκρι, είτε με χρώμα πολύ, η άνοιξη πάντοτε έχει κάτι να σου χαρίσει. αυτό που αδυνατεί ο κόσμος όλος.

παράξενος. ώρες αυθόρμητος, ώρες σιωπηλός, ώρες ταξιδεμένος. τι κάνω εδώ; κουράστηκα να σκέφτομαι τον τρόπο της αναπνοής μου. δεν έχω σκέψη ν’ αντικρίσω. δεν έχω όραση να σκεφτώ. παράξενος, σκοτεινός ...αυθόρμητος φωτεινός. τίποτα από τα δύο. απλά υπάρχω. εδώ που πρέπει. το εδώ που θέλω χάθηκε προ πολλού. οι συνδυασμοί δεν μετράν εδώ. όλα είναι υπολογίσιμα. κι όλα ξεχνιούνται νωρίς. κι ύστερα, τρομάζεις στη θέα της αλλοτρίωσης. πάμε. ο επόμενος σταθμός είναι σε λίγα λεπτά...κανείς δεν θα καταλάβει την απουσία μας.

είκοσι, είκοσι δύο, είκοσι τέσσερα, είκοσι πέντε, τα χρόνια του «ποτέ» μετρούν ακόμα. ως πότε θα γράφω ποιήματα, για σένα; πόσοι καιροί θα περάσουν ακόμα ,  ανάμεσα μας; είκοσι, είκοσι δύο, είκοσι τέσσερεις, είκοσι πέντε...

μόνη της μια αέναη στιγμή σαλεύει. πόσα τα δάκρυα που μέσα της θεριεύει; ποιος ανακάλυψε το βάθος της σιωπής ; ποιος θα μου μάθει τι θα πει ειλικρινής ; όσα χαμόγελα, τόσες οι απορίες μου, για δες. όνειρα βλέπω μα και ζωές. δίχως εικόνα, δίχως πνοή, μόνο σημάδι σου οι ουρανοί. ένα ταξίδι μου, γεμάτο απορίες. μια επιστροφή, λουσμένη αθωότητα. όπως οι ναύτες δένουν καράβια με σχοινιά, όνειρα δένω μ’ ολόλευκα ανείπωτα πανιά. στου φλοίσβου σου την άκρη μη φοβηθείς, μάθε να τρέχεις, μα να προσέχεις μη χαθείς...