οδοιπορικα

Ιωάννινα. οδός Ανεξαρτησίας. Μάιος 2009. Ballada por un Catalán

ταξίδεψα, ανατάραξα μερικές σκιές και κάθισα. τρόμαξα να κοιτάξω το βλέμμα, πάντοτε δυσκολεύομαι να δω τα μάτια. συνήθως. συνήθως πάντα. συνήθως κάθε φορά. ήρθα ως εκεί, έζησα σαν παιδί, γιόρτασα τη στιγμή, έφυγα νωρίς το πρωί. το μέρος αυτό πάντοτε μου γεννά μια ταραχή. είμαι και δεν είμαι. μένω και δε μένω. αγαπώ, δεν αγαπώ. συγκινούμαι, δε συγκινούμαι. είναι από τα μέρη που λες, «θα ξαναρθώ, άλλος» και πάντα έρχεσαι ίδιος. φεύγεις ίδιος. νοσταλγείς. έρχεσαι ίδιος ξανά και φτου κι απ’ την αρχή. μια ιεροτελεστία: να περπατήσεις εκεί. να καθίσεις εκεί. να στοχαστείς στα σκαλοπάτια δίπλα στη θάλασσα, με την γνωστή ερωτευμένη θέα. να σιγοτραγουδήσεις. να χαθείς, να χαθείς, να χαθείς στα μονοπάτια. όλα έχουν τη θέση τους, την βαρύτητα τους, την αξία τους. τα τηρείς όλα, με ευλάβεια. ένα παιχνίδι τα ταξίδια μου ακόμα. μια σειρά προς την ολοκλήρωση αυτού που ονειρεύεσαι, αυτού που φαντάζεσαι. σαν μονόπρακτο έργο δίχως επανάληψη, δίχως θεατές. τέλος για φέτος. καλή αντάμωση να ‘χουμε. ..και

ανασαίνω μια υγρή πόλη. κάποτε έλεγα ζω, σήμερα μετράω υδρατμούς. νιώθω την οικειότητα να δένει το ζωνάρι της. απειλητικά. κοιτάζεις λίγο, καταλαβαίνεις πλέον πολλά, χαμογελάς και ντύνεσαι δειλά με σιωπή. μένω ακόμα. έχω το χέρι στην «έξοδο κινδύνου». το φως μονίμως ανοιχτό. το κλειδί στη θέση του. το ρεζερβουάρ σχεδόν στη μέση. ίσα να φτάσεις. τα ρούχα λιγοστά. λίγες οικονομίες. μονίμως σε ετοιμότητα. μένω ακόμα εδώ. ζω, πονάω, νοιάζομαι, ονειρεύομαι, δίνομαι, μένω εδώ. έτοιμος.