οδοιπορικα

αγαπάω την άνοιξη. όμως κι αυτή η απουσία της είναι μοναδικά λυτρωτική. έτσι που  κρύβετε μας αφήνει να χαρούμε το μαύρο κι όλες τις αποχρώσεις του γκρι. αγαπούσα από μικρός το φως, σ’ αυτές του τις συχνότητες. εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, άσπρο - μαύρο. θα οφείλετε κι αυτή η δυσλειτουργία στα μάτια. όπως και να χει, είτε με γκρι, είτε με χρώμα πολύ, η άνοιξη πάντοτε έχει κάτι να σου χαρίσει. αυτό που αδυνατεί ο κόσμος όλος.

παράξενος. ώρες αυθόρμητος, ώρες σιωπηλός, ώρες ταξιδεμένος. τι κάνω εδώ; κουράστηκα να σκέφτομαι τον τρόπο της αναπνοής μου. δεν έχω σκέψη ν’ αντικρίσω. δεν έχω όραση να σκεφτώ. παράξενος, σκοτεινός ...αυθόρμητος φωτεινός. τίποτα από τα δύο. απλά υπάρχω. εδώ που πρέπει. το εδώ που θέλω χάθηκε προ πολλού. οι συνδυασμοί δεν μετράν εδώ. όλα είναι υπολογίσιμα. κι όλα ξεχνιούνται νωρίς. κι ύστερα, τρομάζεις στη θέα της αλλοτρίωσης. πάμε. ο επόμενος σταθμός είναι σε λίγα λεπτά...κανείς δεν θα καταλάβει την απουσία μας.