αυτοί οι δρόμοι. ατέλειωτες γραμμές από φώτα ξεθωριασμένα. ήχοι ατάραχοι. δραπετεύω από ανάμεσα τους. μα συνεχώς βρίσκουν μια διέξοδο να συνεχίζουν τη βουή τους στο νου μου. δρομολόγια. στάσεις λεωφορείων. ξεχασμένοι επιβάτες. τσαλακωμένα χαρτιά στους δρόμους. ο αέρας λιγοστός, να μας πάρει μακριά. ίσα μας ταράσσει τη ραστώνη. δειλιάζει. μια φωνή βαθιά ακούγεται τις νύχτες. σταθερή και ευθεία. δίχως ευδιάκριτα συναισθήματα. μουρμουρίζει λέξεις άτακτα βαλμένες. μια ευθεία κι αυτές. παραδόξως όμως, έχουν νόημα βαθύ. χάνονται λίγο πριν το χάραμα. έρχονται απρόσκλητες. χάνονται ξανά και ακολουθούν μια πορεία κυκλική. σα παιδί καθισμένο με τα χέρια σταυρωμένα και τα γόνατα ματαιωμένα ξανά, μένω στη δίνη των λέξεων. άρρητος παρονομαστής. η σιωπή.