αλλάξαμε. τρόπο γραφής, τρόπο προσέγγισης, μα πάντοτε μένουμε ίδιοι στην καρδιά, στην ίδια αιώνια ντροπαλή αντιμετώπιση των καθημερινών αναγκών. ποτέ δε μεγαλώσαμε εντός, αιώνια παιδιά των οχτώ. ακόμα με τα γόνατα γρατσουνισμένα από τα χώματα της γειτονιάς. πότε μπάλα, πότε κρυφτό, πότε κουβέντες βραδινές με ιστορίες μυθικές στο φως του φεγγαριού. κοιμήσου και αύριο πάλι τα ξαναλέμε. αύριο; τι εστί; λευκώματα κοριτσιών, γυμνασιακές ανησυχίες, ώρες ώρες ο νους μου παίζει παράξενα παιχνίδια. θέλω να κλάψω, τα δάκρυα στεγνά, πάντα θα μένουν στεγνά, τώρα πια είναι αργά. κι όσα δεν πρόλαβα να πω…αργήσανε μια μέρα.
..μία χούφτα σκέψεις, εικόνες, στιγμές..