Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

πάντα μυστικά

δικαιώθηκαν οι άλλοι. μας λογάριασαν μικρούς. δεν μας δίνει σημασία ούτε η βροχή. ξέχασες την ανάσα της σελήνης. θόλωσε στο βλέμμα σου το σ’ αγαπώ. στέγνωσε το φιλί στα όνειρα σου. πάντοτε θα νοσταλγείς αυτό για το οποίο δεν τόλμησε να αρθρώσεις μιλιά. που είναι εκείνες οι νύχτες; πότε θα κεράσουμε νότες στο γιαλό; οι φωνές μας μουδιασμένες προβάλουν δειλές. μη με κοιτάς, δεν έχω τι να πω. μη μου μιλάς, τη γλώσσα μου δεν έμαθα να λύνω. πρόσφυγας εγώ, ντόπια η σιωπή, με καλοδέχτηκε και λέω να τη τιμήσω...

Σχόλια

Ο χρήστης N V είπε…
http://www.youtube.com/watch?v=dOmm9jlf_OQ ..''μοιάζουν οι νύχτες, κι όχι μη μου λες, σταθμοί που σε γυρνάν πάντα στο χθές''..
ξέρω, περιττές οι λέξεις μου μα τα γραπτά σου ειν'αστέρια,λάμπουν, στολίζουν ονειρά. κλέβω λίγο φως, απόθεμα για σκοτεινές ώρες :) ...
Ο χρήστης Sotiris R. είπε…
ευχαριστώ πολύ για το τραγούδι που στάθηκε η αφορμή του τίτλου, καθώς και για το σχόλιο, μα όχι δεν είναι αστέρια τα γραπτά.

όλα έχουν φως, αυτόφωτο, αρκεί να καταθέτονται με αγνότητα και ειλικρίνεια.

ευχαριστώ! :)
Ο χρήστης N V είπε…
όλα έχουν. είναι ο τρόπος ''κατάθεσης'' του καθενός ;) άλλες ίσα που λαμπιρίζουν..

ε λοιπόν, έντονα όμορφη κατάθεση, απ'τις λίγες! ευχαριστούμε για την παροχή :)
Ο χρήστης Simos Evdaimon είπε…
Δίχως την λήθη ωριμάζει η σιωπή μέσα μας. Όσο οι μνήμες ανασαίνουν τόσο τα χείλη σφιχτοδυπλοκλειδώνονται.

Σε ευχαριστούμε για τον ήχο της ψυχής σου.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

αφηρημένος λόγος

θολή σιωπή . το βλέμμα αφηρημένο . αντάμωμα ξένο σε ουρανό γαλανό . υγρό στοιχείο . στάσιμο χρόνια . φιγούρες ενώνει, σκορπά το σφυγμό . ατέλειωτες ώρες . σε λίγα λεπτά . μετρούνε οι μέρες, τα μάτια σκυφτά . όραση λαβωμένη και η ακοή φυλακή . στο άγγιγμα αρνούνται να δώσουν πνοή . άλμα στο χρόνο . τόποι αλλοτινοί . οι θύμησες νότες ηχούν μια στιγμή ...

μονόλογος

γεννιέσαι δειλός και μόνος. ζεις ρομαντικά την μοναξιά σου και συνηθίζεις να μετριάζεις τον αυθορμητισμό σου με μουδιασμένες κινήσεις, λέξεις, φωνές. τώρα τέλος.

ο κήπος

που να μιλήσεις μικρέ μου κήπε; ποιους να αγγίζεις άδειε ουρανέ; ονειρεμένες Κυριακές μας ανταμώνουν και μας χωρίζουν βιαστικές αναπνοές. ούτε γελάς, ούτε πονάς. μόνο στα βήματα σιωπάς και περιμένεις την επόμενη στροφή για να ρωτήσεις. δεν απαντάς, μόνο κοιτάς, αληθινές ματιές για ν’ αντικρίσεις. χρόνοι στο χθες, μαύρες σκιές, άμισθες ώρες σου δωρίσαν τη γαλήνη. τώρα γυρνάς, μόνο κοιτάς και νοσταλγείς την ώρα να τη ζήσεις. αναριγάς, δρόμοι νερά, φύλλα φτερά, δέντρα σα σκιάχτρα, μια πόλη έχουν μεθύσει. μάσκες φορούν, δεν είν’ εχθροί, από ντροπή μη και τυχόν τ’ αναγνωρίσεις. τώρα τους βλέπω καθαρά και προς τη δύση. είναι ορθάνοιχτες καρδιές δεν έχουν κλείσει. υπομονή, ανθίζει η γη, ανθίζεις κήπε μου μικρέ για να γεμίσεις, του ουρανού, του στεναγμού και της ανείπωτης χαράς την άδεια ρήση.