οδοιπορικα

είκοσι, είκοσι δύο, είκοσι τέσσερα, είκοσι πέντε, τα χρόνια του «ποτέ» μετρούν ακόμα. ως πότε θα γράφω ποιήματα, για σένα; πόσοι καιροί θα περάσουν ακόμα ,  ανάμεσα μας; είκοσι, είκοσι δύο, είκοσι τέσσερεις, είκοσι πέντε...

μόνη της μια αέναη στιγμή σαλεύει. πόσα τα δάκρυα που μέσα της θεριεύει; ποιος ανακάλυψε το βάθος της σιωπής ; ποιος θα μου μάθει τι θα πει ειλικρινής ; όσα χαμόγελα, τόσες οι απορίες μου, για δες. όνειρα βλέπω μα και ζωές. δίχως εικόνα, δίχως πνοή, μόνο σημάδι σου οι ουρανοί. ένα ταξίδι μου, γεμάτο απορίες. μια επιστροφή, λουσμένη αθωότητα. όπως οι ναύτες δένουν καράβια με σχοινιά, όνειρα δένω μ’ ολόλευκα ανείπωτα πανιά. στου φλοίσβου σου την άκρη μη φοβηθείς, μάθε να τρέχεις, μα να προσέχεις μη χαθείς...