οδοιπορικα

χρόνια προσμένεις δυο χειμώνες πλάι πλάι. και μια άνοιξη μονάχη για καιρό. στου φθινοπώρου τ’ απογεύματα αν μπορούσα πάντα θα κούρνιαζα τον άλλον μου εαυτό. όχι δεν θέλω καλοκαίρια να περνάνε, μ’ αρέσει η ειλικρίνεια του βοριά. στο πρωτοβρόχι όλα τα πρόσωπα λυγάνε και περιμένουν να βρεθούνε συντροφιά. μα εσύ κλειδώθηκες σ’ ένα βουβό ταξίμι, που ορίζει πάντα σιωπηλά ένα σκοπό. που να μιλήσεις; σε ποια παιδιά; ποιος μίτος; ποιας Αριάδνης η άγνωστη βουλή μας φέρνει πίσω; τι να τους πεις; ποιο νόημα έχει αξία; στάσου στην πλώρη τ’ ουρανού, δες το διπλό φεγγάρι. ψέλλισε λόγια από σιωπή και βούτα τα όνειρα σου σε πηγάδι.

που να μιλήσεις μικρέ μου κήπε; ποιους να αγγίζεις άδειε ουρανέ; ονειρεμένες Κυριακές μας ανταμώνουν και μας χωρίζουν βιαστικές αναπνοές. ούτε γελάς, ούτε πονάς. μόνο στα βήματα σιωπάς και περιμένεις την επόμενη στροφή για να ρωτήσεις. δεν απαντάς, μόνο κοιτάς, αληθινές ματιές για ν’ αντικρίσεις. χρόνοι στο χθες, μαύρες σκιές, άμισθες ώρες σου δωρίσαν τη γαλήνη. τώρα γυρνάς, μόνο κοιτάς και νοσταλγείς την ώρα να τη ζήσεις. αναριγάς, δρόμοι νερά, φύλλα φτερά, δέντρα σα σκιάχτρα, μια πόλη έχουν μεθύσει. μάσκες φορούν, δεν είν’ εχθροί, από ντροπή μη και τυχόν τ’ αναγνωρίσεις. τώρα τους βλέπω καθαρά και προς τη δύση. είναι ορθάνοιχτες καρδιές δεν έχουν κλείσει. υπομονή, ανθίζει η γη, ανθίζεις κήπε μου μικρέ για να γεμίσεις, του ουρανού, του στεναγμού και της ανείπωτης χαράς την άδεια ρήση.