τι παράξενα που έμαθες να κλαις; το δέρμα σου στεγνό, θαρρείς δε κύλισε επάνω του το δάκρυ. τα χείλι σου νομίζω πως γελούνε. κάτι δειλιάζει να φανεί, ψυχή βρεγμένη. λόγια ποτάμια και μια θάλασσα που ξύπνησε με θύελλες στα σπλάχνα. πρόσωπα αγνά, δέκα οι στιγμές, λόγια αγκαλιά. περίπατο στο χρόνο. ο κόσμος θεατής, εμείς κάτι δειλοί κομπάρσοι και οι φόβοι μας σε ρόλο ενός μοναχικού ποιητή. τι να έχει το μετά; τι περιμένει; στου νου μου το κατώφλι ακροβατεί μια σκέψη. μια ελπίδα. ένα παιδί που ψιθυρίζει ένα θα. ψευδά ψελλίζει και κοιτά, του δρόμου τα αυλάκια, απορημένα. ακούω με τα χέρια, κοιτάζω τη φωνή. σ’ ένα γαλάζιο ουρανό θα αφήσω τη σιωπή μου.
δικαιώθηκαν οι άλλοι. μας λογάριασαν μικρούς. δεν μας δίνει σημασία ούτε η βροχή. ξέχασες την ανάσα της σελήνης. θόλωσε στο βλέμμα σου το σ’ αγαπώ. στέγνωσε το φιλί στα όνειρα σου. πάντοτε θα νοσταλγείς αυτό για το οποίο δεν τόλμησε να αρθρώσεις μιλιά . που είναι εκείνες οι νύχτες; πότε θα κεράσουμε νότες στο γιαλό; οι φωνές μας μουδιασμένες προβάλουν δειλές. μη με κοιτάς, δεν έχω τι να πω. μη μου μιλάς, τη γλώσσα μου δεν έμαθα να λύνω. πρόσφυγας εγώ, ντόπια η σιωπή, με καλοδέχτηκε και λέω να τη τιμήσω...
Σχόλια
Φωνάζει δυνατά αυτός ο στίχος... βουτηγμένος στην ευαίσθητη σιωπή των γραπτών ακροβατώντας στην ισσοροπία της ψυχής και των αισθήσεων.
Ξέρω δεν ήτανε εγώ να σχολιάσω μα ... ευχαριστούμε
δεν έχουν στόχο τα γραπτά. αυθόρμητα κυλούν αναζητώντας αναγνώστη. τα σχόλια ανήκουν στον καθένα. η προσέγγιση του ανθρωποποίητου γραπτού λόγου είναι ζήτημα προσωπικό. :)
σ' ευχαριστώ πολύ!
τα σχόλια ανήκουν στον καθένα.
Ξανα ευχαριστώ.
you must tell me about it, one day!
..maybe this Friday!:)