τι παράξενα που έμαθες να κλαις; το δέρμα σου στεγνό, θαρρείς δε κύλισε επάνω του το δάκρυ. τα χείλι σου νομίζω πως γελούνε. κάτι δειλιάζει να φανεί, ψυχή βρεγμένη. λόγια ποτάμια και μια θάλασσα που ξύπνησε με θύελλες στα σπλάχνα. πρόσωπα αγνά, δέκα οι στιγμές, λόγια αγκαλιά. περίπατο στο χρόνο. ο κόσμος θεατής, εμείς κάτι δειλοί κομπάρσοι και οι φόβοι μας σε ρόλο ενός μοναχικού ποιητή. τι να έχει το μετά; τι περιμένει; στου νου μου το κατώφλι ακροβατεί μια σκέψη. μια ελπίδα. ένα παιδί που ψιθυρίζει ένα θα. ψευδά ψελλίζει και κοιτά, του δρόμου τα αυλάκια, απορημένα. ακούω με τα χέρια, κοιτάζω τη φωνή. σ’ ένα γαλάζιο ουρανό θα αφήσω τη σιωπή μου.
θολή σιωπή . το βλέμμα αφηρημένο . αντάμωμα ξένο σε ουρανό γαλανό . υγρό στοιχείο . στάσιμο χρόνια . φιγούρες ενώνει, σκορπά το σφυγμό . ατέλειωτες ώρες . σε λίγα λεπτά . μετρούνε οι μέρες, τα μάτια σκυφτά . όραση λαβωμένη και η ακοή φυλακή . στο άγγιγμα αρνούνται να δώσουν πνοή . άλμα στο χρόνο . τόποι αλλοτινοί . οι θύμησες νότες ηχούν μια στιγμή ...
Σχόλια
Φωνάζει δυνατά αυτός ο στίχος... βουτηγμένος στην ευαίσθητη σιωπή των γραπτών ακροβατώντας στην ισσοροπία της ψυχής και των αισθήσεων.
Ξέρω δεν ήτανε εγώ να σχολιάσω μα ... ευχαριστούμε
δεν έχουν στόχο τα γραπτά. αυθόρμητα κυλούν αναζητώντας αναγνώστη. τα σχόλια ανήκουν στον καθένα. η προσέγγιση του ανθρωποποίητου γραπτού λόγου είναι ζήτημα προσωπικό. :)
σ' ευχαριστώ πολύ!
τα σχόλια ανήκουν στον καθένα.
Ξανα ευχαριστώ.
you must tell me about it, one day!
..maybe this Friday!:)