χρόνια προσμένεις δυο χειμώνες πλάι πλάι. και μια άνοιξη μονάχη για καιρό. στου φθινοπώρου τ’ απογεύματα αν μπορούσα πάντα θα κούρνιαζα τον άλλον μου εαυτό. όχι δεν θέλω καλοκαίρια να περνάνε, μ’ αρέσει η ειλικρίνεια του βοριά. στο πρωτοβρόχι όλα τα πρόσωπα λυγάνε και περιμένουν να βρεθούνε συντροφιά. μα εσύ κλειδώθηκες σ’ ένα βουβό ταξίμι, που ορίζει πάντα σιωπηλά ένα σκοπό. που να μιλήσεις; σε ποια παιδιά; ποιος μίτος; ποιας Αριάδνης η άγνωστη βουλή μας φέρνει πίσω; τι να τους πεις; ποιο νόημα έχει αξία; στάσου στην πλώρη τ’ ουρανού, δες το διπλό φεγγάρι. ψέλλισε λόγια από σιωπή και βούτα τα όνειρα σου σε πηγάδι.
θολή σιωπή . το βλέμμα αφηρημένο . αντάμωμα ξένο σε ουρανό γαλανό . υγρό στοιχείο . στάσιμο χρόνια . φιγούρες ενώνει, σκορπά το σφυγμό . ατέλειωτες ώρες . σε λίγα λεπτά . μετρούνε οι μέρες, τα μάτια σκυφτά . όραση λαβωμένη και η ακοή φυλακή . στο άγγιγμα αρνούνται να δώσουν πνοή . άλμα στο χρόνο . τόποι αλλοτινοί . οι θύμησες νότες ηχούν μια στιγμή ...
Σχόλια
Μια τέτοια κι αυτό το γραπτό που ... όπως μας συνηθισες πια ...αγγίζει βαθιά... πολύ βαθιά.
Ευχαριστούμε...
απλά...σ' ευχαριστώ ειλικρινά! :)