μόνη της μια αέναη στιγμή σαλεύει. πόσα τα δάκρυα που μέσα της θεριεύει; ποιος ανακάλυψε το βάθος της σιωπής; ποιος θα μου μάθει τι θα πει ειλικρινής; όσα χαμόγελα, τόσες οι απορίες μου, για δες. όνειρα βλέπω μα και ζωές. δίχως εικόνα, δίχως πνοή, μόνο σημάδι σου οι ουρανοί. ένα ταξίδι μου, γεμάτο απορίες. μια επιστροφή, λουσμένη αθωότητα. όπως οι ναύτες δένουν καράβια με σχοινιά, όνειρα δένω μ’ ολόλευκα ανείπωτα πανιά. στου φλοίσβου σου την άκρη μη φοβηθείς, μάθε να τρέχεις, μα να προσέχεις μη χαθείς...
θολή σιωπή . το βλέμμα αφηρημένο . αντάμωμα ξένο σε ουρανό γαλανό . υγρό στοιχείο . στάσιμο χρόνια . φιγούρες ενώνει, σκορπά το σφυγμό . ατέλειωτες ώρες . σε λίγα λεπτά . μετρούνε οι μέρες, τα μάτια σκυφτά . όραση λαβωμένη και η ακοή φυλακή . στο άγγιγμα αρνούνται να δώσουν πνοή . άλμα στο χρόνο . τόποι αλλοτινοί . οι θύμησες νότες ηχούν μια στιγμή ...
Σχόλια