μόνη της μια αέναη στιγμή σαλεύει. πόσα τα δάκρυα που μέσα της θεριεύει; ποιος ανακάλυψε το βάθος της σιωπής; ποιος θα μου μάθει τι θα πει ειλικρινής; όσα χαμόγελα, τόσες οι απορίες μου, για δες. όνειρα βλέπω μα και ζωές. δίχως εικόνα, δίχως πνοή, μόνο σημάδι σου οι ουρανοί. ένα ταξίδι μου, γεμάτο απορίες. μια επιστροφή, λουσμένη αθωότητα. όπως οι ναύτες δένουν καράβια με σχοινιά, όνειρα δένω μ’ ολόλευκα ανείπωτα πανιά. στου φλοίσβου σου την άκρη μη φοβηθείς, μάθε να τρέχεις, μα να προσέχεις μη χαθείς...
δικαιώθηκαν οι άλλοι. μας λογάριασαν μικρούς. δεν μας δίνει σημασία ούτε η βροχή. ξέχασες την ανάσα της σελήνης. θόλωσε στο βλέμμα σου το σ’ αγαπώ. στέγνωσε το φιλί στα όνειρα σου. πάντοτε θα νοσταλγείς αυτό για το οποίο δεν τόλμησε να αρθρώσεις μιλιά . που είναι εκείνες οι νύχτες; πότε θα κεράσουμε νότες στο γιαλό; οι φωνές μας μουδιασμένες προβάλουν δειλές. μη με κοιτάς, δεν έχω τι να πω. μη μου μιλάς, τη γλώσσα μου δεν έμαθα να λύνω. πρόσφυγας εγώ, ντόπια η σιωπή, με καλοδέχτηκε και λέω να τη τιμήσω...
Σχόλια