αγαπάω την άνοιξη. όμως κι αυτή η απουσία της είναι μοναδικά λυτρωτική. έτσι που κρύβετε μας αφήνει να χαρούμε το μαύρο κι όλες τις αποχρώσεις του γκρι. αγαπούσα από μικρός το φως, σ’ αυτές του τις συχνότητες. εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, άσπρο - μαύρο. θα οφείλετε κι αυτή η δυσλειτουργία στα μάτια. όπως και να χει, είτε με γκρι, είτε με χρώμα πολύ, η άνοιξη πάντοτε έχει κάτι να σου χαρίσει. αυτό που αδυνατεί ο κόσμος όλος.
δικαιώθηκαν οι άλλοι. μας λογάριασαν μικρούς. δεν μας δίνει σημασία ούτε η βροχή. ξέχασες την ανάσα της σελήνης. θόλωσε στο βλέμμα σου το σ’ αγαπώ. στέγνωσε το φιλί στα όνειρα σου. πάντοτε θα νοσταλγείς αυτό για το οποίο δεν τόλμησε να αρθρώσεις μιλιά . που είναι εκείνες οι νύχτες; πότε θα κεράσουμε νότες στο γιαλό; οι φωνές μας μουδιασμένες προβάλουν δειλές. μη με κοιτάς, δεν έχω τι να πω. μη μου μιλάς, τη γλώσσα μου δεν έμαθα να λύνω. πρόσφυγας εγώ, ντόπια η σιωπή, με καλοδέχτηκε και λέω να τη τιμήσω...
Σχόλια