αλλάξαμε. τρόπο γραφής, τρόπο προσέγγισης, μα πάντοτε μένουμε ίδιοι στην καρδιά, στην ίδια αιώνια ντροπαλή αντιμετώπιση των καθημερινών αναγκών. ποτέ δε μεγαλώσαμε εντός, αιώνια παιδιά των οχτώ. ακόμα με τα γόνατα γρατσουνισμένα από τα χώματα της γειτονιάς. πότε μπάλα, πότε κρυφτό, πότε κουβέντες βραδινές με ιστορίες μυθικές στο φως του φεγγαριού. κοιμήσου και αύριο πάλι τα ξαναλέμε. αύριο; τι εστί; λευκώματα κοριτσιών, γυμνασιακές ανησυχίες, ώρες ώρες ο νους μου παίζει παράξενα παιχνίδια. θέλω να κλάψω, τα δάκρυα στεγνά, πάντα θα μένουν στεγνά, τώρα πια είναι αργά. κι όσα δεν πρόλαβα να πω…αργήσανε μια μέρα.
θολή σιωπή . το βλέμμα αφηρημένο . αντάμωμα ξένο σε ουρανό γαλανό . υγρό στοιχείο . στάσιμο χρόνια . φιγούρες ενώνει, σκορπά το σφυγμό . ατέλειωτες ώρες . σε λίγα λεπτά . μετρούνε οι μέρες, τα μάτια σκυφτά . όραση λαβωμένη και η ακοή φυλακή . στο άγγιγμα αρνούνται να δώσουν πνοή . άλμα στο χρόνο . τόποι αλλοτινοί . οι θύμησες νότες ηχούν μια στιγμή ...
Σχόλια
Αλλαξαμε....αλλα ελπιζω να ξαναβρεθουμε στα ιδια μερη...με τις ιδιες μουσικες και τα ιδια ματια..
χρωμα δεν αλλαζουνε τα ματια...κι ας αλλαξαμε...
Stella*
@Ανώνυμε Stella*: ευχαριστώ για την υποσημείωση της "αλλαγής" η οποία ήταν ένα μικρό έναυσμα! :)