αλλάξαμε. τρόπο γραφής, τρόπο προσέγγισης, μα πάντοτε μένουμε ίδιοι στην καρδιά, στην ίδια αιώνια ντροπαλή αντιμετώπιση των καθημερινών αναγκών. ποτέ δε μεγαλώσαμε εντός, αιώνια παιδιά των οχτώ. ακόμα με τα γόνατα γρατσουνισμένα από τα χώματα της γειτονιάς. πότε μπάλα, πότε κρυφτό, πότε κουβέντες βραδινές με ιστορίες μυθικές στο φως του φεγγαριού. κοιμήσου και αύριο πάλι τα ξαναλέμε. αύριο; τι εστί; λευκώματα κοριτσιών, γυμνασιακές ανησυχίες, ώρες ώρες ο νους μου παίζει παράξενα παιχνίδια. θέλω να κλάψω, τα δάκρυα στεγνά, πάντα θα μένουν στεγνά, τώρα πια είναι αργά. κι όσα δεν πρόλαβα να πω…αργήσανε μια μέρα.
δικαιώθηκαν οι άλλοι. μας λογάριασαν μικρούς. δεν μας δίνει σημασία ούτε η βροχή. ξέχασες την ανάσα της σελήνης. θόλωσε στο βλέμμα σου το σ’ αγαπώ. στέγνωσε το φιλί στα όνειρα σου. πάντοτε θα νοσταλγείς αυτό για το οποίο δεν τόλμησε να αρθρώσεις μιλιά . που είναι εκείνες οι νύχτες; πότε θα κεράσουμε νότες στο γιαλό; οι φωνές μας μουδιασμένες προβάλουν δειλές. μη με κοιτάς, δεν έχω τι να πω. μη μου μιλάς, τη γλώσσα μου δεν έμαθα να λύνω. πρόσφυγας εγώ, ντόπια η σιωπή, με καλοδέχτηκε και λέω να τη τιμήσω...
Σχόλια
Αλλαξαμε....αλλα ελπιζω να ξαναβρεθουμε στα ιδια μερη...με τις ιδιες μουσικες και τα ιδια ματια..
χρωμα δεν αλλαζουνε τα ματια...κι ας αλλαξαμε...
Stella*
@Ανώνυμε Stella*: ευχαριστώ για την υποσημείωση της "αλλαγής" η οποία ήταν ένα μικρό έναυσμα! :)