πλαγιάζουν οι γραμμές των δρόμων. οι άκρες των ματιών κρατούν ακόμα την αθώα παιδικότητα μας. ο ουρανός βαθύς. όσο μένω στη δίνη του, τόσο πλησιάζω το βήμα. ο αέρα νοσταλγικός. όσο αναπνέω μονάχος, τόσο κρατώ την ελπίδα. ονειρεύομαι ακόμα όπως ονειρευόμουν παιδί. κοιτάω τα λόγια σα να μαθαίνω μια γλώσσα μοναδική. συντάσσω τις πρώτες μου προτάσεις. ακαθόριστα νοήματα τρέχουν να δουν το φως. ψηλαφώ την καθημερινότητα. μαθαίνω τον κόσμο. είμαι μικρός. ακόμα. ευτυχώς. μαζεύω βότσαλα στην άμμο. παίζω με τα λευκά περιστέρια στο πάρκο. σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών να δω από το "ματάκι" της πόρτας. τρέχω γύρω από το τραπέζι της κουζίνας. ανοίγω το ψυγείο να φάω το γλυκό. κρύβομαι μόλις ακούσω κεραυνό. τρομάζω, νιώθω τα χέρια μου να πιάνουν το κενό. όλα είναι εδώ. αισθάνομαι ακόμα ζωντανός.
δικαιώθηκαν οι άλλοι. μας λογάριασαν μικρούς. δεν μας δίνει σημασία ούτε η βροχή. ξέχασες την ανάσα της σελήνης. θόλωσε στο βλέμμα σου το σ’ αγαπώ. στέγνωσε το φιλί στα όνειρα σου. πάντοτε θα νοσταλγείς αυτό για το οποίο δεν τόλμησε να αρθρώσεις μιλιά . που είναι εκείνες οι νύχτες; πότε θα κεράσουμε νότες στο γιαλό; οι φωνές μας μουδιασμένες προβάλουν δειλές. μη με κοιτάς, δεν έχω τι να πω. μη μου μιλάς, τη γλώσσα μου δεν έμαθα να λύνω. πρόσφυγας εγώ, ντόπια η σιωπή, με καλοδέχτηκε και λέω να τη τιμήσω...
Σχόλια