Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

μέτρημα

ξεριζωμός. τι μένει; τι να μετρήσω; καλά μου παν. κλείσε το γενικό. άσε τ’ αντικλείδι στο συρτάρι. αχρείαστο θα ‘ναι. σπρώξε το χαλάκι να κλείσει τη χαραμάδα, ο καιρός θα είναι πολύς, μη γεμίσουμε σκόνη. κι αν χαθείς, μη σε αγχώνει ο γυρισμός. ποιος να σε θυμάται αύριο; μια νεφέλη υπήρξες. τελική επανάληψη ημερών. μονά βήματα και στροφές. επισκέψεις. τουριστική αναδρομή. δύο ποτά και τρεις φίλοι. τίτλοι τέλους. πόσο γρήγορα κλείνει η αυλαία. βαρύ το πανί, δεν ακούς χειροκρότημα. χειραψία. ακροβάτης περασμένης ώρας. ένα τρανζίστορ, μέσο γραφής, σκέψεις ανείπωτες, ανάγκη αλλαγής, φρέσκος αέρας. υπομονή. είπαμε…ξεριζωμός!

Σχόλια

Ο χρήστης Simos Evdaimon είπε…
Θα ξεκινήσω για μια ακόμη φορά λέγοντας ότι μένω αφωνος μπροστά στην πυκνότητα του λόγου σου και στην αφοπλιστικότητα των σκέψεων που μεταφέρεις ... καθάριες, σαφείς, χωρίς ενοχές και πρέπει.

Ευχαριστούμε.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

αφηρημένος λόγος

θολή σιωπή . το βλέμμα αφηρημένο . αντάμωμα ξένο σε ουρανό γαλανό . υγρό στοιχείο . στάσιμο χρόνια . φιγούρες ενώνει, σκορπά το σφυγμό . ατέλειωτες ώρες . σε λίγα λεπτά . μετρούνε οι μέρες, τα μάτια σκυφτά . όραση λαβωμένη και η ακοή φυλακή . στο άγγιγμα αρνούνται να δώσουν πνοή . άλμα στο χρόνο . τόποι αλλοτινοί . οι θύμησες νότες ηχούν μια στιγμή ...

μονόλογος

γεννιέσαι δειλός και μόνος. ζεις ρομαντικά την μοναξιά σου και συνηθίζεις να μετριάζεις τον αυθορμητισμό σου με μουδιασμένες κινήσεις, λέξεις, φωνές. τώρα τέλος.

ο κήπος

που να μιλήσεις μικρέ μου κήπε; ποιους να αγγίζεις άδειε ουρανέ; ονειρεμένες Κυριακές μας ανταμώνουν και μας χωρίζουν βιαστικές αναπνοές. ούτε γελάς, ούτε πονάς. μόνο στα βήματα σιωπάς και περιμένεις την επόμενη στροφή για να ρωτήσεις. δεν απαντάς, μόνο κοιτάς, αληθινές ματιές για ν’ αντικρίσεις. χρόνοι στο χθες, μαύρες σκιές, άμισθες ώρες σου δωρίσαν τη γαλήνη. τώρα γυρνάς, μόνο κοιτάς και νοσταλγείς την ώρα να τη ζήσεις. αναριγάς, δρόμοι νερά, φύλλα φτερά, δέντρα σα σκιάχτρα, μια πόλη έχουν μεθύσει. μάσκες φορούν, δεν είν’ εχθροί, από ντροπή μη και τυχόν τ’ αναγνωρίσεις. τώρα τους βλέπω καθαρά και προς τη δύση. είναι ορθάνοιχτες καρδιές δεν έχουν κλείσει. υπομονή, ανθίζει η γη, ανθίζεις κήπε μου μικρέ για να γεμίσεις, του ουρανού, του στεναγμού και της ανείπωτης χαράς την άδεια ρήση.