Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

"άλλη μια μέρα"

φτάσαμε ως τέλος. δυστυχώς όλα περνούν από εδώ. συννεφιασμένος ουρανός. τελευταίος περίπατος. χέρια κλειδωμένα στις τσέπες. βλέμμα ακροβάτης. όραση χαμηλή. επαναλήψεις κινήσεων, αντίστροφης λειτουργίας. κατάρρευση. απώλεια συντήρησης. αδυναμία οργάνωσης. ερωτηματικά σε ξέφρενο χορό. εμπιστοσύνη σε σταθερό βηματισμό. στίχοι που ψιθυρίζουνε κάτι. μάτια που προσπαθούν ν’ ανασάνουν. μάταια. δειλιάζουν ξανά. γεννήθηκαν να μένουν υγρά και κλειστά. μάζεψε τις αναπνοές σου να φτάσουμε στον προορισμό. δεν έχω αέρα. μόνο νερό. φοβάμαι πως συνηθίζω να το περνάω αυτό.

Σχόλια

Ο χρήστης Simos Evdaimon είπε…
Πως να κρατήσω άλλη μια μέρα ???
ΜΙα μέρα μόνο ...

Υπέροχος ο λόγος σου και μοναδικό το ντύσιμο με μουσική που πετυχαίνεις κάθε φορά που το επυθιμείς....
τι να πω... παρα μόνο ότι περιμένω να τα πούμε απο κοντά.
Ο χρήστης Sotiris R. είπε…
"δάκρυα..καυτά μου δάκρυα"
αβάσταχτος ο ξεριζωμός και η επιστροφή φίλε.
δεν μου φτάνει "μια μέρα"

σ' ευχαριστώ βαθιά και περιμένω κι εγώ ν' ανταμώσουμε.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

αφηρημένος λόγος

θολή σιωπή . το βλέμμα αφηρημένο . αντάμωμα ξένο σε ουρανό γαλανό . υγρό στοιχείο . στάσιμο χρόνια . φιγούρες ενώνει, σκορπά το σφυγμό . ατέλειωτες ώρες . σε λίγα λεπτά . μετρούνε οι μέρες, τα μάτια σκυφτά . όραση λαβωμένη και η ακοή φυλακή . στο άγγιγμα αρνούνται να δώσουν πνοή . άλμα στο χρόνο . τόποι αλλοτινοί . οι θύμησες νότες ηχούν μια στιγμή ...

μονόλογος

γεννιέσαι δειλός και μόνος. ζεις ρομαντικά την μοναξιά σου και συνηθίζεις να μετριάζεις τον αυθορμητισμό σου με μουδιασμένες κινήσεις, λέξεις, φωνές. τώρα τέλος.

ο κήπος

που να μιλήσεις μικρέ μου κήπε; ποιους να αγγίζεις άδειε ουρανέ; ονειρεμένες Κυριακές μας ανταμώνουν και μας χωρίζουν βιαστικές αναπνοές. ούτε γελάς, ούτε πονάς. μόνο στα βήματα σιωπάς και περιμένεις την επόμενη στροφή για να ρωτήσεις. δεν απαντάς, μόνο κοιτάς, αληθινές ματιές για ν’ αντικρίσεις. χρόνοι στο χθες, μαύρες σκιές, άμισθες ώρες σου δωρίσαν τη γαλήνη. τώρα γυρνάς, μόνο κοιτάς και νοσταλγείς την ώρα να τη ζήσεις. αναριγάς, δρόμοι νερά, φύλλα φτερά, δέντρα σα σκιάχτρα, μια πόλη έχουν μεθύσει. μάσκες φορούν, δεν είν’ εχθροί, από ντροπή μη και τυχόν τ’ αναγνωρίσεις. τώρα τους βλέπω καθαρά και προς τη δύση. είναι ορθάνοιχτες καρδιές δεν έχουν κλείσει. υπομονή, ανθίζει η γη, ανθίζεις κήπε μου μικρέ για να γεμίσεις, του ουρανού, του στεναγμού και της ανείπωτης χαράς την άδεια ρήση.