σκηνικό βροχής. στέκω σα φάντασμα αρχέγονο, εποχής μεσαιωνικής. δίπλα μου η μεγάλη ξύλινη πόρτα. σκασμένη από τα χρόνια. η επικάλυψη σαν τσιγαρόχαρτο, σκουριασμένη. ένα στεφάνι κουκουνάρια, μια καμπάνα βαμμένη λευκή, φωτισμένη. φτιασίδια, στολίδια, είδωλα, τριγύρω. δροσερά τα χέρια μου, κουρνιάζουν στο μπράτσο της ομπρέλας. μιας ολόμαυρης, διπλής. ικανή να φιλοξενήσει αόρατους επισκέπτες, αέναους εραστές. ένας νέος με την μαύρη ομπρελά του περπατά στη βροχή. τι τους νοιάζει; μοναξιά. λίγες δρασκελιές ένα ταξίδι. θα ανέβω στο σύννεφο κι απόψε, να ταξιδέψω. η στάση μου πάντα μακριά. μετράω ως το εννιά. και μόνος πλέον ο ναύτης μου δείχνει τη σκάλα. δίχως βαλίτσες, δίχως φτερά. μόνο οι θύμησες για συντροφιά. είναι αργά. φτάσε ως το τέλος. φτάνει πια. επιστροφή. δρόμος τραχύς. κάπου αλλού. μια προσευχή. και η απάντηση ακόμα αργεί...
δικαιώθηκαν οι άλλοι. μας λογάριασαν μικρούς. δεν μας δίνει σημασία ούτε η βροχή. ξέχασες την ανάσα της σελήνης. θόλωσε στο βλέμμα σου το σ’ αγαπώ. στέγνωσε το φιλί στα όνειρα σου. πάντοτε θα νοσταλγείς αυτό για το οποίο δεν τόλμησε να αρθρώσεις μιλιά . που είναι εκείνες οι νύχτες; πότε θα κεράσουμε νότες στο γιαλό; οι φωνές μας μουδιασμένες προβάλουν δειλές. μη με κοιτάς, δεν έχω τι να πω. μη μου μιλάς, τη γλώσσα μου δεν έμαθα να λύνω. πρόσφυγας εγώ, ντόπια η σιωπή, με καλοδέχτηκε και λέω να τη τιμήσω...
Σχόλια
θα επανέλθω, όχι όμως για να επανέλθω, δεν έχει αξία η βίαιη επιστροφή εξάλλου..
συμπαθάτε με..
εδώ τριγύρω είμαι..:)