Κινήσεις κυνικού εγωισμού. Εμείς εδώ, εσύ μόνος. - Θέλει ταλέντο τελικά να βρίσκεις ανθρώπους. - Κάποιες στιγμές η κιθάρα μου μοιάζει με δήμιο. Δεμένη ψυχή. Λεπίδες χορδές περιμένουν να πέσει το σήμα. Κάποιοι πιο πέρα, ανάσες δεσμεύουν να λεν πως υπάρχουν. Αρέσκονται να νιώθουν πως σε προστάζουν. Μετράω. Αρχίζω απ’ το ένα. Η μέρα χαράζει. Το αύριο είναι εδώ. Το πάλι ζυγώνει, είναι φόβος. Μια μάσκα! Αυτή θα με σώσει. Τα δάκρυα να κρύψει, πλημμύρες σαν ορίζουν εντός μου. Μα πάλι στο τέλος συνήθεια στοιχειωμένη η φράση «αντίο! τα λέμε…»...γιατί όμως;
δικαιώθηκαν οι άλλοι. μας λογάριασαν μικρούς. δεν μας δίνει σημασία ούτε η βροχή. ξέχασες την ανάσα της σελήνης. θόλωσε στο βλέμμα σου το σ’ αγαπώ. στέγνωσε το φιλί στα όνειρα σου. πάντοτε θα νοσταλγείς αυτό για το οποίο δεν τόλμησε να αρθρώσεις μιλιά . που είναι εκείνες οι νύχτες; πότε θα κεράσουμε νότες στο γιαλό; οι φωνές μας μουδιασμένες προβάλουν δειλές. μη με κοιτάς, δεν έχω τι να πω. μη μου μιλάς, τη γλώσσα μου δεν έμαθα να λύνω. πρόσφυγας εγώ, ντόπια η σιωπή, με καλοδέχτηκε και λέω να τη τιμήσω...
Σχόλια
Τόσο συμπικνωμένος που κάθε ανάγνωση του με ταξιδεύει σε καινούριους δρόμους.
καλό σου ταξίδι ως τον επόμενο στίχο που θα μας χαρίσεις.
καλό μας ταξίδι..και ν' ανταμώνουμε!