ανάσα κοφτή, δόντια σφιχτά, μάτια ριγμένα ελαφρός χαμηλά.
ταραχή, δέος, φως, ο κόσμος γεννάτε ξανά.
- "πρέπει;"
- "θα δούμε"
..βουβή αρχή.
ταραχή, δέος, φως, ο κόσμος γεννάτε ξανά.
- "πρέπει;"
- "θα δούμε"
..βουβή αρχή.
δικαιώθηκαν οι άλλοι. μας λογάριασαν μικρούς. δεν μας δίνει σημασία ούτε η βροχή. ξέχασες την ανάσα της σελήνης. θόλωσε στο βλέμμα σου το σ’ αγαπώ. στέγνωσε το φιλί στα όνειρα σου. πάντοτε θα νοσταλγείς αυτό για το οποίο δεν τόλμησε να αρθρώσεις μιλιά . που είναι εκείνες οι νύχτες; πότε θα κεράσουμε νότες στο γιαλό; οι φωνές μας μουδιασμένες προβάλουν δειλές. μη με κοιτάς, δεν έχω τι να πω. μη μου μιλάς, τη γλώσσα μου δεν έμαθα να λύνω. πρόσφυγας εγώ, ντόπια η σιωπή, με καλοδέχτηκε και λέω να τη τιμήσω...
Σχόλια
Πολύ καλό το κειμενάκι!!!
(κι αυτή την απαντηση έχω δώσει και στον δικό μου αντίστοιχο προβληματισμό)
ειλικρινά.
@Κική: λινκ;